اوتیسم آسپرگر

در این مقاله سعی داریم در مورد اوتیسم آسپرگر که یکی از زیرمجموعه‌های اختلالات اوتیسم است صحبت کنیم. اوتیسم آسپرگر یک نوع اختلال طیف اوتیسم است که معمولاً با ویژگی‌های خاصی همچون مشکل در ارتباطات اجتماعی، الگوهای تکراری رفتاری، علاقه‌های محدود و حساسیت‌های حسی مشخص می‌شود. افرادی که این نوع اوتیسم را دارند، معمولاً هوش بالایی دارند و مهارت‌های خاصی در زمینه‌های خاصی مثل ریاضیات و علوم کامپیوتر نشان می‌دهند.

تمایز اصلی بین اوتیسم آسپرگر و سایر اختلالات طیف اوتیسم، معمولاً در سطح توانایی‌های زبانی و هوشی و همچنین در شدت نشانه‌های اختلال مشاهده می‌شود. به عنوان مثال، افراد با اوتیسم آسپرگر ممکن است به طور عمومی توانایی‌های زبانی و هوشی خوبی داشته باشند، در حالی که افراد با اوتیسم کلاسیک ممکن است با مشکلات زبانی و توانایی‌های هوشی پایین‌تری روبرو باشند.

مهمترین نکته این است که هر فرد با اوتیسم آسپرگر تجربه‌ها، نیازها، و قابلیت‌های مختلفی دارد. بنابراین، مراجعه به متخصصین توسعه کودکان و ارزیابی توسط متخصصین روانشناسی و پزشکی می‌تواند در تشخیص و مدیریت بهتر این اختلال کمک کند. بهترین دکتر اوتیسم یعنی دکتر احسان حسینی سیانکی، هرگونه اقداماته لازم برای درمان خودتان یا فرزندتان را انجام داده و شما را به بهترین نتیجه ممکن می‌رساند. لازم به ذکر است گفتاردرمانی در اوتیسم یکی از بهترین روش‌های درمانی بوده و از همین اقدامات است.

 

 

علائم سندرم آسپرگر چیست؟

علائم سندرم آسپرگر می‌توانند متنوع باشند و بسته به هر فرد متفاوت باشند، اما برخی از ویژگی‌های رایج شامل موارد زیر می‌باشند:

• مشکلات در ارتباطات اجتماعی: افراد ممکن است دشواری در ایجاد و حفظ روابط اجتماعی داشته باشند. آن‌ها ممکن است مشکلاتی در تبادل نظرات، درک احساسات دیگران و برقراری ارتباط چشمی داشته باشند.
• الگوهای تکراری رفتاری: افراد ممکن است علاقه‌مند به الگوها و روتین‌های تکراری داشته باشند. این شامل فعالیت‌هایی مثل مرتب کردن اشیاء، تکرار عبارات یا شعارها، یا تمایل به دنبال کردن الگوهای خاص در فعالیت‌های روزمره می‌شود.
• علاقه‌های محدود و شدید: افراد ممکن است به یک یا چند موضوع خاص علاقه زیادی داشته باشند و تمایل به تمرکز بسیار زیاد بر روی آن موضوع یا موضوعات خاص داشته باشند. این می‌تواند به نظر محدود و یا خصوصی آمده و در بسیاری از موارد نیاز به تخصص یا دانش عمیق در آن زمینه داشته باشد.
• حساسیت‌های حسی: برخی از افراد با سندرم آسپرگر ممکن است حساسیت‌های زیادی نسبت به محیط و حساسیت‌های حسی داشته باشند. این می‌تواند شامل حساسیت نسبت به نور، صدا، بوها، یا بافت‌های مختلف محیط باشد. حساسیت‌های حسی یکی از علائم اوتیسم در نوزادان بوده و باید در سریع‌ترین زمان ممکن تشخیص داده شود و درمان آغاز گردد.
• تاخیر در توانایی‌های زبانی: برخی از افراد با سندرم آسپرگر ممکن است تاخیر در توانایی‌های زبانی داشته باشند، اما در بسیاری از موارد، زبان آن‌ها ممکن است بسیار فعال و دقیق باشد، حتی اگر توانایی برقراری ارتباط اجتماعی به طور عمومی مشکل داشته باشد.

این توصیفات ممکن است برای هر فرد با سندرم آسپرگر متفاوت باشد و نیاز به ارزیابی توسط متخصصین دارد.

 

 

تفاوت بین سندروم آسپرگر و اختلال طیف اوتیسم چیست؟

سندروم آسپرگر یکی از زیرمجموعه‌های اختلالات طیف اوتیسم است. بنابراین، در حقیقت، این دو اصطلاح به طور تعمیمی به یکدیگر ارتباط دارند. اما تفاوت‌هایی بین آن‌ها وجود دارد که عبارتند از:

• گستردگی طیف:

اوتیسم یک طیف وسیع تشکیل شده از اختلالات متفاوت است که شامل اوتیسم کلاسیک، سندرم آسپرگر، اختلال وجدانه، و اختلال اوتیستیک غیر کلاسیک و غیره می‌شود.

سندرم آسپرگر فقط یکی از زیرمجموعه‌های این طیف است و دارای ویژگی‌های مختص به خود است.

• مشخصات و ویژگی‌ها:

افراد مبتلا به سندرم آسپرگر معمولاً دارای هوش و زبان طبیعی هستند و ممکن است مهارت‌های خاصی در زمینه‌هایی مانند علوم کامپیوتر و ریاضیات داشته باشند. آن‌ها معمولاً مشکلات کوچکتری در توانایی‌های اجتماعی و ارتباطی دارند.

در مقابل، افراد با اوتیسم کلاسیک ممکن است با مشکلات زبانی و توانایی‌های هوشی پایین‌تر مواجه باشند و ممکن است نیاز به حمایت بیشتری در زندگی روزمره داشته باشند.

• تشخیص و درمان:

اصول تشخیص و معالجه برای اوتیسم به طور کلی برای تمام اختلالات طیف اوتیسم مشابه است. با این حال، توجه به ویژگی‌های مختصه هر نوع اختلال (مانند سندرم آسپرگر) در ارزیابی و درمان می‌تواند مفید باشد.

در نهایت، هر فردی که با اختلال طیف اوتیسم (اعم از سندرم آسپرگر یا دیگر اختلالات) مواجه است، نیاز به توجه، حمایت و درمان دارد که با توجه به نیازها و ویژگی‌های او شخصی‌سازی شود.

 

 

علت به وجود آمدن سندروم آسپرگر چیست؟

• علت دقیق و واحد برای به وجود آمدن سندرم آسپرگر هنوز مشخص نشده است. با این حال، تحقیقات نشان داده است که عوامل ژنتیکی و محیطی هر دو نقشی در بروز این اختلال دارند. در ادامه، برخی از عواملی که به طور معمول به عنوان عوامل محتمل مرتبط با بروز سندرم آسپرگر ذکر می‌شوند
• عوامل ژنتیکی: مطالعات نشان داده است که وجود سابقه خانوادگی افراد با سندرم آسپرگر، افزایش خطر بروز این اختلال را نشان می‌دهد. با این حال، هنوز هیچ ژن خاصی که به طور مستقیم با سندرم آسپرگر مرتبط باشد، شناسایی نشده است و به نظر می‌رسد که بروز این اختلال ممکن است از ترکیبی از ژن‌ها و عوامل ژنتیکی مختلف ناشی شود.
• عوامل محیطی: عوامل محیطی مانند عوامل زایمانی (مانند عدم عادی بودن فرایند زایمان)، عوامل تغذیه‌ای (مانند مصرف مواد مخدر یا مواد شیمیایی)، و عوامل استرس زا (مانند مواجهه با موقعیت‌های استرس‌زا در دوران زندگی) نیز می‌توانند به بروز سندرم آسپرگر مرتبط باشند.
• ترکیب عوامل ژنتیکی و محیطی: بسیاری از پژوهش‌ها نشان داده است که بروز اختلالات طیف اوتیسم، از جمله سندرم آسپرگر، ممکن است نتیجه ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی باشد که با هم تعامل می‌کنند.

همچنین، مطالعات بیشتر در زمینه علت‌های احتمالی و پیامدهای بروز این اختلال همچنان ادامه دارد و ممکن است در آینده اطلاعات بیشتری در این زمینه بدست آید.